حق با على است، کسى که در میدان و مسجد پیوسته با خدا بود. آن شب ستاره‏هاى غمگین، با آه و ناله گرد هم آمده بودند و از بالابه خانه‏اى در کوفه مى‏ نگریستند. زمین مى‏گریست.

آسمان نالان بود. دیوارهاى کوفه از ترس حدوث «واقعه‏» به هم نزدیک‏مى‏شدند، شاید جلوگیر آن باشند. پرنده‏هاى نگهبان در چارسوى مسجدکوفه، نگهبانى مى‏دادند. شب پره‏هاى مهاجم ضمن این که به یکدیگرنوید مى‏دادند، ترس و رعب سراسر وجودشان را فراگرفته بود، آخر حمله‏به یک فرد نبود; حمله به تمام انبیا و اولیا و صالحان و صدیقان‏بود. مى‏خواستند عرش خدا را به لرزه درآورند و مى‏خواستندعروه‏الوثقاى دین را نابود سازند. ابن ملجم، نماینده خفاشان شب باوحشت، براى رسیدن به آرزوى دیرینه‏اش، به مسجد آمده و کمین کرده‏بود. ولى چگونه اقدام به آن کار کرد؟! چقدر باید شقاوت و بدبختى،وجود یک به ظاهر انسانى را فراگیرد تا دستش به شمشیر بلند شود وبر فرق قهرمانى فرود آید که برق ذوالفقارش دل یلان عرب را مى‏لرزاندو زهره قهرمانان را مى‏شکافت; رادمردى که در برابر اشک یتیمان ومحرومان مهربان‏تر از پدر و مادر بود و با لطف و مهربانى اشک‏هاى‏غم‏دیدگان را پاک مى‏کرد و دست محبت‏بر سرشان مى‏کشید و با آنان چون‏فرزندان خویش رفتار مى‏نمود. ............

چگونه مى‏توانست آن اشقى الاشقیا شمشیرزهراگینش را بر سر آن نامتناهى فرد بزند; او که محور مرکزى تمام‏فضایل بود. آن انسان کاملى که مجسمه تمام نماى رسول خدا و نفس اوو برادر او و جانشین به حق او بود. او که نمى‏توان با کلمات حقش راادا کرد و توصیفش نمود، زیرا جز خدا و رسولش کسى نتوانست و نخواهدتوانست تا روز رستاخیز او را بشناسد و قدرش را بداند و عظمتش‏را درک کند; نه آن‏ها که پرستیدندش و نه آن‏ها که پیرویش کردند; همه‏در شناخت مقامش حیران و سرگردانند.

شاعران و سرایندگان در برابر کوه عظمت، چه مى‏توانند بسرایند وسخنوران و نویسندگان چه سخنى بر زبان و قلم برانند! دانشمندان وحکیمان در این اقیانوس مواج حکمت غرق مى‏شوند، جز آن که او خود به‏دادشان برسد و آن‏ها را به کرانه نجات برساند. نه تنها زمینیان که‏افلاکیان نیز از این عظمت‏خدایى که متجلى در یک فرد شده است، انگشت‏حیرت به دهان گرفته‏اند. این چگونه مخلوقى است که تمام صفات متضادرا در خود جمع کرده است. هنگامى که گرد و خاک جنگ، فضا را تیره وتار مى‏کند و قلب پهلوانان به لرزه مى‏آید، سیماى او برافروخته ولبانش متبسم و قلبش محکم، آن چنان بر میمنه و میسره مى‏تازد و باشمشیر برانش بر فرق دشمنان فرود مى‏آورد و با ضربت‏هاى سهمگینش درلحظه لحظه‏هاى کارزار، یلان بى‏شمار را در خاک و خون مى‏غلطاند که جزاو کسى مانند او نیست، و همو شب هنگام در محراب عبادت از خوف خدامى‏گرید و براى این که بنده‏اى سپاسگزار باشد در خانه و در میدان،با نماز و نیایش و گریه و زارى، شب را به صبح مى‏رساند «الم اکن‏عبدا شکورا». هرگز فجرى بر روزگار على نتابیده که دیده‏اش در خواب‏باشد و هرگز دمى از عمرش نگذشته که در غفلت‏باشد. پیوسته به یادخدا و دایم در ذکر او است، او را از خدایش هیچ امرى جدا نمى‏سازد،چه در جنگ باشد و چه در دکه القضاء; چه در خانه باشد و چه بیرون‏از خانه، چه در بازار باشد و چه در مسجد، براى او فرق نمى‏کند;همواره در حال عبادت و شکرگزارى است.

او تنها اطاعت‏خدا را مد نظر دارد وتنها به تکلیف شرعى‏اش عمل‏مى‏کند چه در مسند خلافت‏باشد و چه در خانه، زندانى! چه در مصاف‏دشمن باشد و چه همراه با یتیمان! چه در نبرد قاسطین و مارقین وناکثین باشد و چه در کنج عزلت از خلق! و خلاصه چه در حال زائیده‏شدن از مادر در کعبه باشد و چه در حال جان دادن در مسجد کوفه. آن‏جا لب به شهادتین مى‏گشاید و این‏جا لب با ذکر شهادتین فرو مى‏بندد.

لحظه زاییده شدن خدا را بر زبان جارى مى‏سازد و لحظه جان دادن‏«فزت و رب الکعبه‏» مى‏گوید، به پروردگار کعبه همان جایى که درآن زاییده شدم رستگار گشتم، که رستگارى از نخستین لحظه ولادت تاآخرین روز زندگى با على همراه است، چون همیشه حق با على است.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: