نمی دانم آبیِ چشمانش ،از کدامین شلاقِ روزگار بدرد آمده که این گونه می گرید…
نمی دانم سرزمینش کجاست که برسانمش…نمی دانم نامش چیست که صدایش بزنم تا شاید برگردد از درد از غم…از این همه اندوهِ تلخِ نگاهش
من تو را ای کودکِ بی پناه ،از دردت می شناسمت ،از رنجت می بینمت وافسوس که نامم انسان است و دردت را ،جز نگاهی مهربان و دستی دلسوز هیچ درمانی ندارم
تو که شیشه ی دلت ازکنجِ دنیایِ خاکستری سخت افتاد و شکست اگر خدا را دیدی سلامی برسان وبگو دل و جانی محکمتر به ما بده ،پوستی کلفت تر و رگ و استخوانی نشکستنی..تا با همه دردها بسازیم و اینگونه مظلوم و گریان نمیریم …….

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: