خـبـرت   خـراب تـر   کـرد   جراحـت   جـدایی

چو خـیال  آب روشن  که  به  تشنگـان  نمایی

تو  چه ارمغانی  آری که  به  دوستان  نمایی؟

چه  ازین به  ارمغانی که  تو  خویشتـن  بیایی

بشدی  و  دل  ببردی  و  به  دست غم  سپـردی

شب  و  روز   در  خـیالی  و  ندانـمـت  کجـایی

دل خویش را بگفتم، چو تـو دوست می گرفـتـم،

نه  عجـب  که   خوبرویان   بکنـند   بی وفـایی

چه   کننـد   اگر   تحـمل    نکنـند   زیـر دستـان

تو  هر آن ستم که  خواهی  بکنی که پادشـایی

سخنی  که  با  تو  دارم  به  نسیم  صبح  گـفـتم

دگـری   نمی شناسم    تو   ببر   که    آشنـایی

من  از آن گذشتـم  ای یار که  بشنوم  نصیحـت

برو  ای  فقیه   و   با  ما   مفروش   پارسایی

تو   که  گفته ای   تامل   نکـنم   جمال  خوبان

بکـنی   اگـر  چـو  سعـدی   نظـری   بـیازمایـی

در  چشـم   بامـدادان   به   بهـشت   برگـشودن

نه  چنان لطیف  باشد  که  به  دوست  برگشایی

 گاهی خداوند درها را قفل می كند و پنجره ها را می بندد !
چه زیباست فکر کنیم توفانی در راه است؛
و خداوند نمی خواهد آسیبی به ما برسد.