صبح
دعایی است که هر روز می خوانی.
آمینی که مستجاب نمی شود این قوم شب زده را
که برای آمدنت لحظه شماری می کنند

 بدون آن که دلیلش را در اعماق دل هایشان نفس بکشند.
تردید بین تو واین همه روزمره گی، جاده های نبودنت را به درازا می کشد
تا خمیده قامتان طفلی انتظارشان را مویه کنند.

ظهر
زمین عطشان ِ لب هایی است که هنوز از پی سال ها نور می تراوند

وبه خورشید اقتدا کرده اند.
رودها هنوز جانب دست هایی هلهله می جوشند

 که لب تشنگی را وفاداری آموخت وبرادری را ادب.
آینه ها تکثیر می شوند

در رویش روشن ِ تکه هایی که از بهشت ِ تن ِ آفتاب به ارث برده اند
وحنجره ها را داغی سه شعبه می سوزاند

که بادهای سراسیمه عطر گیسویش 3 ساله را کل می کشند

 تا مادران جهان تو را رود رود گریه سر دهند.

عصرها
هر سنگی را که برداری زمین بوی خون می گیرد
که زمان را فراموشی سم ِ اسبان وگلاب گیری لاله ها میسر نیست.
هنوز از پی سال ها فریاد زنی به گوش می رسد

که رسول خورشید است

وکاروان سالار ِ شقایق ها وسجاده ها،تلخی تبی را زمزمه می کنند

 که زنجیر بر زخمش خون گریست

 تا چله نشینی عشق از خم چهارم بتراود
هیچ کس اسارت را تا این اندازه در وضو وعشق وستاره تکثیر نکرده
که آسمان با هر زبانی سجده کند دلتنگ است.
تا جهان زمانش را به وقت ظهور تو تنظیم کند.

غروب
تاریخ به جمعه نمی رسد که برگی از تقویم غائب است
سال هاست جمعه که نمی شود!

غروب از فراز هیچ منظره ای زیبا نیست
وبادها عطر پیراهنی را تازه می کنند
که قصد آمدن ندارد
تا چشم های کنعانی دنیا نیامدنت را سفید تر گریه کند

وزوزه ی گرگ ها استخوان های برادریمان را عمیق را بلرزاند.
تا چشم های جهانیان ندبه را به اشک بشوید

وانتظار را به خون گریه کند.
و ماه پنج انگشتش را از روی حضورت بردارد
که بشر تشنه ی یک آینه توست.

شب ها
غروب بی تو آن قدر کش می آید

که استخوان های مظلومیتمان فریاد رس می طلبد

در انتظار بانگ جرسی که از کعبه سر می دهی.
بیداری شب های انتظارمان را عطر یاس سرشار می کند.
چه بهشت روشنی از گلوی ابرها می بارد
که بعد از دریا تنها تو می دانی ضریح بی نشانش را
مهتاب که بریزد نسیم شانه می زند

 پریشانی گیسویت را
که رستاخیز زمین نزدیک تر شود.
مرا به سیاهی شب ها چه کار
که هیچ ظلمتی ذره ای از قامت آفتابیت نخواهد کاست.
قسم به نام روشن خورشید وقتی که خیبر را به تحیر وا داشت
وبه فرق شق القمر شده ی عشق

وقتی به فزت ربی متوسل شد
از راهی که تو در کوله داری باز نخواهم گشت
حتی اگر تمام جاده ها گام های مسافرت را فراموش کنند
که هر وقت تو به آینه بنگری صبح می شود.

تنها خداست که سزاوار عبادت است

 نه هیچ بنده و واسطه ي دیگری به هر نام و تقدسی که باشد

خداوندا،

تنها تویی که شایسته ي پرستشی